Biografie
Carola Veldhuizen.
Ik ben geboren en getogen in Renswoude. Op mijn 20e heb ik een jaar in De Rijp gewoond en op mijn 29e woonde ik een jaar in Andijk (zie CV) maar elke keer kwam ik weer terug in Renswoude. Ik groeide op in een liefdevol, christelijk gezin. We gingen wekelijks naar de kerk, ik bezocht de club van de kerk en ging naar een christelijke basisschool. Ik kan me niet zo goed het eerste echt moment herinneren waarop ik mij besefte dat ik ook echt in God geloofde maar ik weet zeker dat dat al op jonge leeftijd een rol gespeeld heeft. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik staande bleef in alle medische ellende die mee maakte.
Jarenlange fysiotherapie
Tijdens mijn geboorte heb ik zuurstofgebrek opgelopen. Hierdoor stond mijn linkerbeen erg naar binnen gedraaid en daar heb ik lange tijd fysiotherapie voor gehad.
Op mijn zevende kreeg ik een parvo-virus. Het was geen jeugdreuma en ook geen pfeiffer, maar ik had wel last van vermoeidheid, mijn gewrichten en veel spierpijn. De fysiotherapie werd doorgezet en mijn ouders en ik zijn verschillende keren naar het ziekenhuis geweest om te onderzoeken wat ik mankeerde.
Toen ik negen was kreeg ik buikpijn. Omdat ik op mijn basisschool gepest werd, nam de huisarts het eerst niet echt serieus. Ze dacht dat ik buikpijn had of inbeeldde vanwege het pesten. Ook mijn ouders konden haar er niet van overtuigen dat er mogelijk echt iets aan de hand was. Mijn moeder bracht me bij een andere arts. Hij wist hoe bang ik voor bloedprikken was en zei: “Prik morgen maar bloed.” Ik accepteerde het zonder tegenwerken. De volgende ochtend ging alles razendsnel. Niet lang na het bloedprikken werd ik met spoed geopereerd vanwege een ernstige blindedarmontsteking. Mijn buikvlies was ook ontstoken geraakt en ik lag uiteindelijk 6 dagen in het ziekenhuis voor ik weer een beetje fatsoenlijk kon bewegen. Pas jaren later bleek dat de buikpijn begonnen was met een ontstoken rechtereierstok. Deze ligt tegen de blindedarm aan en heeft de boel aangestoken.
"Dat korte moment nadat je hart stopt,
registreren je zintuigen nog alles."
Na die operatie kwam mijn lichaam wat tot rust en begon mijn menstruatie. Die was heel erg onregelmatig. Logischerwijs hebben ze me toen meteen de pil gegeven. Maar die is ontworpen voor jongvolwassenen en niet voor 10-jarige meisjes. Daardoor is mijn hypofyse helemaal van slag geraakt. Er werden teveel hormonen of juist te weinig aangemaakt. Helaas ontdekten we dat veel te laat.
Op mijn 10e had ik ook steeds meer last van mijn knie. Mijn knieschijven zaten te hoog en te los, daardoor had mijn meniscus ruimte om er tussen te komen en dan kon ik mijn been niet meer buigen of strekken. Mijn familie hiel altijd om mijn been weer los te krijgen. Mijn vader trok hard aan mijn been en mijn moeder of broer hielden mij tegen op de stoel zodat ik niet van de stoel getrokken zou worden. Achteraf gezien super luguber maar het was het enige dat hielp.
Uiteindelijk is mijn meniscus tussen mijn kniegewricht verbrijzeld en werd ik geopereerd om alle stukjes te laten verwijderen. Maar de pijn bleef omdat mijn knieschijf te hoog zat en niet goed spoorde.
Tijdens de operatie die volgde, kreeg ik een hartstilstand. Een ervaring die mij jarenlang nog nachtmerries heeft gegeven. Dat korte moment nadat je hart stopt, registreren je zintuigen nog alles. Zo weet ik nog dat de anesthesist met een lampje in mijn ogen scheen en riep dat mijn vader uit de kamer moest. De man had prachtige blauwe ogen, weet ik nog. Net als de geur van de operatiekamer, die kan ik me ook nog goed herinneren en het akelige geluid van de hartslagmeter die piepte omdat mijn hart niet werkte.
Men dacht dat ik allergisch was voor de verdoving, maar dat dat niet zo was ontdekte ik pas in 2019. Waarschijnlijk heeft de anesthesist per ongeluk wel in mijn bloedvat gezeten met het inspuiten waardoor mijn hart gewoon stopte.
Na een lange reanimatie heeft men mij onder narcose gebracht en gewacht tot ik stabiel was en hebben ze me alsnog geopereerd. De operatie mislukte ook nog tot overmaat van ramp en ik kreeg last van slijtage. Ook na de operatie kon ik niet zonder krukken lopen en ik gebruikte veel pijnstillers.
Maagbloeding
Twee dagen voor mijn twintigste verjaardag kreeg ik door alle ibuprofen een maagbloeding. Dit was een heftige ervaring. Ik woonde op dat moment in De Rijp en liep stage in Middenbeemster. De mensen bij wie ik in woonden waren op wintersport en ik zat daar alleen. Ik bleef maar overgeven. Op een gegeven moment gaf ik zelfs ontlasting over. Ik wist dat het foute boel was. Mijn vader kwam mij vanuit het midden van het land halen en de huisarts daar adviseerde om richting huis te gaan. Mocht ik in het ziekenhuis komen dan lag ik op mijn verjaardag in ieder geval dicht bij huis.
Ik kwam zwaar uitgedroogd en met hele hoge koorts in het ziekenhuis. Na uren op de spoedeisende mocht ik naar een kamer. Ik hoorde de zusters op de gang zeggen: ‘Houd haar maar in de gaten, maar ze redt het toch niet’. Dat was voor mij ook het moment waarop ik dacht: Nu ben ik er klaar mee. Ik heb tegen God gezegd: ‘Of ik word beter, of ik ga vannacht dood. Niets ertussenin.'
Ik was toen al een jaar op 13 aan het kwakkelen en was er wel klaar mee. Maar mijn opstandigheid was van korte duur. De apparatuur sloeg op hol en toen kwam er een zuster naar me toe en zei tegen mij: ‘Rustig maar meisje, alles komt goed.’ Terwijl ze dat zei bukte ze voorover en viel er een kettinkje met een kruisje uit haar uniform. Ik dacht: “Dat is een snel antwoord, dan is het goed.” Ik ben in slaap gevallen en werd de volgende ochtend ook weer wakker.
“Beter” ben ik niet geworden, in tegendeel. Doordat mijn maag daarna niet meer goed functioneerde, duurde de spijsvertering drie tot vier keer zo lang, vitamines en mineralen werden niet meer opgenomen. Mijn gezondheid ging vanaf dat moment hard achteruit. Je spieren, zenuwen en organen hebben vitamines en mineralen nodig om gezond te blijven. Doordat die niet meer binnenkwamen stopte mijn lichaam langzaam. Mijn hypofyse maakte teveel cortisol aan, een stresshormoon. Hierdoor was ik de hele dag alert en stonden alle zintuigen op scherp. Dat was enorm vermoeiend.
"Vier deze verjaardag groots,
want het kan wel eens je laatste zijn."
In Nederland hadden de artsen op een gegeven moment geen idee meer wat ze met mij aan moesten. Het lastige was dat zij allemaal zagen dat het niet langer kon maar niemand wilde integraal werken. Iedereen bleef op zijn eigen eilandje zitten. En de medicijnen die de ene arts voorschreef ging bijvoorbeeld niet samen met de medicijnen van een andere arts waardoor ik alleen maar zieker werd van bijwerkingen en tegenreacties.
Uiteindelijk ben ik naar een Belgische arts gegaan. Deze arts riep een heel team van specialisten bij elkaar en met een paar weken had ik ineens 9 verschillende diagnoses. Helaas waren sommige ziektes al zo vergevorderd dat ze niet meer tegelijkertijd te behandelen waren. Waar het ene medicijn goed voor hielp, was voor het andere juist extra belastend. Mijn lichaam ging steeds verder achteruit. Ik belandde in een rolstoel en bracht 18 uur per dag op bed door. Overal in mijn lichaam had ik ontstekingen, ik kwam in de overgang, mijn zenuwen in mijn voeten stierven af, ik had een kwaadaardige bloedarmoede ontwikkeld en kreeg hartinfarct-achtige klachten doordat de bloedvaten rondom mijn hart verkrampten.
Vlak voor mijn 25e verjaardag zei de dokter tegen mij: Vier deze verjaardag groots want het kan wel eens je laatste zijn. Dat hebben we gedaan. Een groot feest. Zaaltje gehuurd. We hebben familie en vrienden laten komen en ik heb er echt met volle teugen van genoten. Aan het einde van datzelfde jaar (2012) merkte ik dat mijn lichaam niet meer wilde. Aan het begin van 2012 had ik getolkt voor 2 dove vrouwen op een vrouwendag. Ik had destijds mijn opleiding Tolk Nederlandse Gebarentaal moeten stoppen vanwege mijn ziektes maar ik kon het nog wel. Ik was ook gevraagd voor de dagen op 18 en 19 januari 2013. Ik had toen ‘ja’ gezegd, niet wetende dat ik in de tussentijd zo zieker zou worden. Maar om nu te zeggen: ‘ik voel me niet lekker’, dat vond ik geen goede reden. Ik voelde me al 18 jaar niet lekker. De arts had me voorspeld dat als ik het zou doen, ik daarna in slaap zou vallen en niet meer wakker zou worden. In overleg met mijn ouders koos ik ervoor om het toch te doen. Zes dagen of zes weken maakten voor mij niets meer uit. Ik was erg ziek. Alles in mijn buik was ontstoken. Ik was het na 18 jaar zat om te vechten. In de week die volgde nam ik afscheid van vrienden en besprak ik de dienst door met de dominee en de begrafenisondernemer.
En toen werd het 18 januari...
Al halverwege de dag merkte ik dat er iets bijzonders aan de hand was. Normaal zouden mijn armen al niet meer willen. Maar ik voelde me behoorlijk goed nog. Ik had wel extra morfine en prednison genomen dus ik dacht dat het daar door kwam. Tijdens deze vrouwendag was er een man uit Veenendaal die van God wist dat hij tijdens die dag voor iemand moest bidden. Hij zag mij zitten en dacht: ´Met haar ga ik bidden´. Hij vroeg aan mij of hij dat mocht doen. Ik dacht: ´Prima, als jij dat wilt´. Ik dacht dat hij ging bidden voor rust, het wegnemen van de pijn en voor de laatste dagen. Maar hij wilde voor genezing bidden. Ik wist dat dat kon, maar ik kende het niet. In de kerk waar ik naar ging, was het ook een niet veel besproken onderwerp. Ik had ook nooit verwacht dat het voor mij zou kunnen zijn. Daardoor was ik naïef en dacht: ´Baat het niet, dan schaadt het niet´.
Hij ging bidden. Hij sprak over dingen die we helemaal niet hadden besproken. Dat was bijzonder. Na een poos zei hij ‘amen’ en vroeg of ik op wilde opstaan uit mijn rolstoel. Ik stond op en had geen pijn. Ik had altijd het gevoel dat ik met mijn blote voeten op egeltjes stond. Dat gevoel was weg. Het begon warm te tintelen in mijn voeten en dat ging langzaam omhoog. In mijn buik heb ik lang een warm branderig gevoel gehad. Daarna ging het nog meer naar boven en verliet het gevoel op een gegeven moment mijn lichaam. Ik merkte dat de zwellingen in mijn buik weg waren. Ik heb echt staan stampen op de grond. Het klopte niet, het deed geen pijn. Ik heb gevraagd of iemand mij om wilde duwen. Normaal gesproken zou er dan wel iets uit de kom schieten of zou ik vallen. Maar nu waren mijn spieren sterk genoeg om mezelf staande te houden. Ik voelde mijn lijf aansterken en mijn energie kwam terug.
"Bidden is het beste medicijn"
Die maandag erop ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik een afspraak bij alle andere artsen laten maken. Ik wist dat ik beter was en ik had die bevestiging eigenlijk helemaal niet nodig. Maar het is wel handig als het in je dossier staat. Vooral omdat ze dachten dat ik ging sterven. Ik wilde hen laten zien dat wonderen nog steeds bestaan. Het was echt gaaf om te merken dat veel artsen behoorlijk positief reageerde en sommigen zelfs zeiden: ‘Bidden is het beste medicijn’ of ‘Er is inderdaad meer tussen hemel en aarde.’ Da’s voor een wetenschapper vaak best wat!
In de loop van de jaren mocht mijn genezing mensen helpen om Jezus te vinden. Er zijn soms mensen die zeggen dat ze begrijpen waarom ik in God geloof. Ik geloofde al, ook toen ik ziek was. Mijn geloof is wel versterkt en ik heb een veel diepere relatie met God gekregen.
Tijd voor Genadetijd.
Na mijn genezing ben ik theologie gaan studeren. Ik heb een duidelijke roeping van God gekregen om mensen over Zijn wonderen en kracht te vertellen. Ik kreeg steeds teksten uitgesproken als Psalm 118:17: Ik zal niet sterven maar leven en ik zal over de werken van de Heer vertellen. En dat is precies wat ik doe.
Voor mij stond mijn wereld op z’n kop. Het koste me bijna 5 jaar om te ontdekken wie ik ben zonder ziekte. Dat wordt nog wel eens onderschat. Tijdens mijn ziekte kon ik aan veel dingen niet meedoen en moest ik mij aanpassen. Op 18 januari 2013 genas ik zo van het een op andere moment en was ik springlevend en gezond. Toen moest ik ineens een normaal leven gaan leiden. Maar wat is een normaal leven?
Hoe speel je een spel waar je de regels niet van weet omdat de spelregels ineens veranderd zijn?
Dat is best een puzzel. En via coaching help ik andere mensen die puzzel op te lossen.
Naast dat ik in iedere dienst iets van Gods grote liefde voor ons wil delen, vind ik het belang van nazorg na genezing ook een heel belangrijk onderwerp. Ik preek in diverse kerken en train (pastorale) teams over de vraagstukken rond ziekte en genezing.
1 jaar voor ik genas
1 jaar na mijn genezing
6 maanden voor ik genas
